ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﻢ .. .
ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ...
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ...
ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻧﺬﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﺩ ...
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﯿﺰﻧﻢ
ﺑﺎﺯ ﺳﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻭﺭﻡ ...
ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ...

اما تو باورنکن...

حال همه ماخوب است ... فقط کمی دلهایمان بریده بریده نفس میکشد ... و ای کاش نفس بکشد ... حال انکه مرده است و این نفسهای بریده تپش های قلبی ست که به ریزترین ذره ممکن خورد شده است ... چرا که دلی برای نفس کشیدن نمانده است ... و تنها  نفس های بی جان زندگی در رگهای روحمان شریان دارد ... حال آنکه مرده ایم و تنها یدک میکشیم نام زنده بودن را ... و افسوس که همگان مردن را خوابیدن در قبر میپندارند ... و نمیدانند که زمین پرشده است از زنده هایی که از هر مرده ای مرده ترند ... این زنده مردگان گور و کفن نمیخواهند ... تنها اتفاقی ، رویدادی ، معجزه ای و شاید هم ادمی میخواهند تا دوباره تپش زندگی و زنده بودن را به آنها ارمغان دهد...

گاهی اینقدر با دلتنگیت مقابله میکنی و اینقدر میزنی توی سرش که دیگه دلتنگ هیچکس و هیچ چیز نمیشی و این واژه به کلی برات معنی خودش رو از دست میده ....اون موقع است که برچسب سنگدل بودن بهت زده میشه و این مردم چه میدونن که اینقدر دلت تنگ شده ، اینقدر به گلوش فشاراورده که دیگه به کلی خفه شده... که دیگه مرده که دیگه خیلی از واژه ها براش بی معنی شدن ... که یاد گرفته توی تموم زندگیش سرکوب کنه تموم احساساتی رو که تموم این نوشته ها رو با هاش نوشته ...

کاش زندگی اینقدر سخت نبود .... کاش روزگار اینقدر بی رحم نبود .... کاش دخترک شادوبازیگوش و سرزنده دلم توی کنج تنهایی هاش نمی مرد ...

کاش مامانم الان کنارم بود ... کاش دنیا به همینقدر محکم بودنم راضی بود و بیشترش  نمیکرد .... کاش وقتی قرار بود نتیجه زحمات سه سالم رو ببینم چرخ روزگار مهربونتر برام میچرخید ... نه اینکه مامانم رو ازم دور کنه... کاش تموم بشه این همه درد و رنج ... کاش تموم بشه ...